کاش بدانی

                                                کاش بدانی

کاش   بدانی   ز فراق   تو  چها    کشیده ام

                                                 کاش  بدانی که  چرا دل از  همه   بریده ام

 بخا طر  وفای  تو  کز همه  با    صفا  تری

                                             گو هرپاکی همچو تو به  خواب هم   ندیده ام

باغ تویی بهار تویی نغمه ی هر هزار   تویی

                                           عاشق بی قرار  منم  غنچه ی  نو   رسیده ام

سبزه ی با نمک  تویی  دلبر بی کلک   تویی

                                              آنکه  جفا  کشد منم  بین رخ رنگ   پریده ام

نرگس و یاس  و سمنم   سرو   کنا ر   چمنم

                                             پیش   تمام   گلرخان  نام  تو    بر گز یده ام

بی تو بگو من چه کنم ای بت شیرین  سخنم

                                              ز دست  یاران  دورو  چه  حرفها  شنیده ام

روزی  اگر جفا کنی مرا  زخود رها   کنی 

                                             بدان  که  ای امید  من آخر  خط   رسیده ام

                                                                                           صمد آذرنیا

مرا دریاب

 اینم  یه شعر جدید از آقای صمد آذرنیا (پدرم)                   

                                   مرا دریاب

گاهی  ز هجرت  می کشم  از  سینه   آهی

                                        گاهی   به  یادت  می کشم  طرحی ز ماهی

ای از برم   دور،  بگو  بی  تو  چه   سازم

                                        با  این  دلِ   دیوانه  و  بی    سر    پناهی

من  مانده ام  با  کوله  باری از  غم  و درد

                                      بازا ،  شبی   شادم     بکن    با    اشتباهی

ای عشق  عالمسوز، بگو  با  دل چه  کردی

                                         که   شد       اسیرِ نرگسِ     چشم سیاهی

امروز  مرا   دریاب ،  محتاج    تو   هستم

                                        فردا  چه  سود ، کز  تربتم   روید    گیاهی

کی  میرسد  فصل  بهار ،  آن  بوی   باران

                                         کآید  ز  کویت   باز   نسیم     صبحگاهی

دانم  که  جز  تو  بهر  من  غیری   نباشد

                                         گیرد دراین شهر دست  آن گم کرده  راهی

یک  جان  ناقابل  چه  دارم   از  برایت

                                        آن  هم  فدایت  می کنم  دیگر چه   خواهی

حرف دل

 اینم جدیدترین شعر پدرم . امیدوارم خوشتون بیاد.  

                                       

                                            حرف دل

آنچه نیکی می کنی پیش کس  اظهارش   مکن

                                           گر خدا داند بس است ، کالای بازارش    مکن

آتشِ   در   زیر  خا کستر،    فریبت    می دهد

                                         دشمنت گر خفته است ، از خواب  بیدارش  مکن

خاطر  غم دیده  را تا   می توانی   مهر   ورز

                                          با  زبان  بد ، کسی  از  کار    بیکارش    مکن

سخن  زیبا    همیشه     بوی   باران    می دهد

                                       بسپار، در   دفتر   دل ،  خط    دیوارش     مکن

سوی بازار بتان رفتن، نه  کار هر  کسی    است

                                      هر عزیزی همچو یوسف نیست ، خریدارش  مکن

وعده  گر  دادی  همیشه  بر  سر   قولت   بمان

                                        چونکه   نتوانی  بگو   دیگر   امیدوارش  مکن

قدر  آزادی   که   می داند ،  جز   در    بندیان

                                        مرغکان  عشق  را، در دام   گرفتارش    مکن

ای که از  روی  لجاجت  زود  قضاوت   میکنی

                                        بیگناه را  همچو منصور  بر  سر  دارش  مکن  

روح پاک وجسم سالم بهر ما یک نعمتیست

                                         پس  بیا   با   کینه و حسرت ، بیمارش   مکن

 گر صمد ، بهر  تفرج  سوی  بستان   می روی

                                         شوق گل داری  بچین و  گله  از  خارش  مکن 

دوستان حتما نظرتون رو در باره این شعربگید.    

برای خوندن کل شعر ها میتونید به وبلاگ  غزل آشنا   برید .

 

یه شعر دیگه

 اینم یه شعر دیگه از پدرم   خوندید حتما نظرتون رو بگید.                              

                                  بی وفایی

نگارینا چه  پیش  آمد  که  آزُردی  دلِ  ما را

                                 همه عهد و قرارخود  به آسانی زدی پا  را

مگر ازمن چه می خواستی جز مهرو وفاداری

                               چرا عشق وامیدم  را سپردی دست غمها  را

زعشاقان چه می دانی، مرا از خویش می رانی

                               به جُز یوسف که می دانست اسرار زلیخا را

الا مجنونِ صحرا گرد که نامت شهره عامست

                             بگو آیا تو هم چون من ، کشیدی هجر لیلا  را

نیستانِ  د لم  آتش  زدی  ای  بی وفا  از  چه

                             نگفتی  عاشق  مسکین  ندارد  هیچ  ماوا   را

به که  گویم  درد  دل  که  باشد محرم  رازم

                             کسی کو  که  تواند  کرد  حل  این  معمّا   را

در این شهرِ  خیال  من  مهرویان  فراوانند

                            بتُی  چون  تو کجا  یا بم  کُند  دردم  مُداوا  را

قسم بر طاقِ ابرویت ،شدم دیوانه ی رویت

                           بیا نگذار کز عشقت  گذارم سر به  صحرا  را

اگر باما نخواهی داشت سرِ مهرو وفاداری

                           بمیرم  به  از آن  باشد  که  بینم  رنج   دنیا  را

من اینک از فراقِ تو چنان غمگین وبی تابم  

                         که گر آهی کشم از دل  بسوزد سنگ  خارا   را

دو چشمم منتظر بر در امیدم آنکه  باز آیی

                           برای خاطر رویت  مکن  امروز و  فردا   را

صمد، اینجا قفس تنگ است مزن حرف دلِ خود را

                           برو در بوستان  بنشین حد یثت  گو به گلها را. 

.........................................................................................................................................

و یه شعر دیگه

اینم یه شعر دیگه از پدرم  نظر یادتون نره                                    

                               

                                       یاد یار

دل بی تاب من هر شب به یاد یار می گرید

                            چو لیلی از فراق  یار مجنون وار  می گرید

زکوه  بیستون  بشنو صدای   تیشه  فرهاد

                           که شیرین بی کس وتنها پس دیوار می گرید  

سفر کردم به شهر عشق بیاد سعدی وحافظ

                             ندانستم    زنیشابور  چرا  عطار  می گرید

انه الحق گفت منصور چو فارغ شد از این دنیا 

                           زدست  نامرادیها   سرش   بر دار  می گرید 

بیا بشنو سخن جانا تو از این پیر  کنعا نی

                            که یوسف گشت زندانی زلیخا زار  می گرید

زتاب دوری معشوق دل عاشق چنان خون شد

                            که  بلبل  از  فراق  نرگس  خمار  می گرید

اگر دردم دوایی نیست یقین دارم شفایی نیست

                          چو جالینوس که پنها نی  بر بیمار  می گرید

نه در دل مانده است آهی نه بر تن ما نده است نایی

                           که می داند صمد شب تا سحر بیدارمی گرید.

......................................................................................................................................

شعری دیگر از پدرم

  و اینم یه شعر دیگه از پدرم        منتظر نظراتتون هستم                                                                        

                                               هجرت

چه دیدی نا زنین از من که از کویم سفر کردی

                    سیه شدروزم از هجرت شبم را بی سحر کردی

بدان ای دوست همزاد من  بیدل  نبود  جز غم 

                   که غم هم  اندکی بودو  تو آن را بیشتر  کردی

مجال بال گشایی نیست دگر درباغ وبستا نت 

                 چرا که  درقفس  تنها  مرا  بی بال و پر   کردی

قسم بر نرگس چشمت مرا جزتوخیالی نیست

                  ندانستم چه  پیش آمد که  احساس  خطر کردی

غریب کوی تو بودم اسیر عشق تو گشتم

                چه شد یکباره  رفتی و به دل  فکر  دگر   کردی  

قسم خوردی که راز ما همیشه تا ابد ماند

                   شکستی عهدو پیما نت یک عالم راخبر کردی

تمام دل خوشی هایم همین بودکه ترا داشتم

                 تو هم رفتی  بگو آیا ،نگاهی  پشت سر  کردی

وفاداری اگراینست گذشتم ازهمه  عالم

                   ولی این را بدان ایدوست که مارا دربدر کردی.

برگرفته از وبلاگ غزل آشنا   

یه شعر از پدرم

این بار یه شعر

شعری برگرفته از وبلاگ  غزل آشنا              حتما نظرتون رو بگید. 

                                

                                 وعده دیدار  

  کاش این مرغ دلم بر تو گرفتار نبود       

                          کاش این روح من از هجر تو بیمار نبود

   بارها  آرزوی   دیدن رویت کردم          

                          چه توان کرد مرا رخصت   دیدار   نبود

  من اگر دیده به روی رخ تو می بستم        

                         سر شب تا به سحر دیده به دیوار   نبود

 روز اول تو اگر وفا به ما می کر دی     

                         حرف ما بر سر هر کوچه و با زار نبود

  بلبلان وقت بهار نغمهءخوش می خوانند   

                         تو به باغ دیدی کجا همدم گل خار  نبود

  میدهی وعده ولی به عهد وفا نمی کنی    

                       کاش این روز من و حرف تو تکرار  نبود

  گر چه شیرین دم آخردل فرهاد شکست    

                        باز  هم مثل تو اینگونه   دل    آزار نبود

 گوئیا تلخی جان کندن ما می خواهی         

                        پا  نهم  پیش  نگوئی  که   وفادار   نبود

   من که راز دل خویش جز تو نگفتم با  غیر     

                           این تو بودی که دلت محرم اسرار نبود

  تو بیا تا که صمد جان به فدایت بکند         

                          تا  بدانی  که  دلش  جز تو خریدار نبود.

..........................................................................................................................................

عالم رویا

 اینم یه شعر دیگه از پدرم که خودم خیلی دوسش دارم .

خوندینش حتما نظرتون رو بگید 

                               

                                   عالم رویا                               

زدست روزگار خویش ،خود دیوانه می بینم

                        محّبت از میان رفته  همه   بیگانه   می بینم   

کنید فانوس راروشن که شمع دل نمی خندد

                          برای جان  فدا کردن دگر  پروانه   می بینم

بیایید عارفان ای عاشقان در جمع هم  باشید       

                          که من جمع شما را محفلی  رندانه  می بینم 

پریشان کن تو ای  باد صبا زلف  نگار  من

                           که هر تقصیر را بر گردن آن شانه می بینم

مرو از پیش من ای گل که بی توفصل پا ییزم

                          تو باشی در برم غمخانه را گلخانه می بینم

نصیحت بر نمیدارد سرم دیگر مگوای پیر فرزانه

                  که جز عشق هر چه تو گویی همه افسانه می بینم

خدایا  گر  صمد  از  عالم  رویا   رود   بیرون

                       دل  آباد  او   را   کلبه ای   ویرانه   می بینم .

برگرفته از وبلاگ. غزل آشنا