اینم یه شعر دیگه از پدرم که خودم خیلی دوسش دارم .

خوندینش حتما نظرتون رو بگید 

                               

                                   عالم رویا                               

زدست روزگار خویش ،خود دیوانه می بینم

                        محّبت از میان رفته  همه   بیگانه   می بینم   

کنید فانوس راروشن که شمع دل نمی خندد

                          برای جان  فدا کردن دگر  پروانه   می بینم

بیایید عارفان ای عاشقان در جمع هم  باشید       

                          که من جمع شما را محفلی  رندانه  می بینم 

پریشان کن تو ای  باد صبا زلف  نگار  من

                           که هر تقصیر را بر گردن آن شانه می بینم

مرو از پیش من ای گل که بی توفصل پا ییزم

                          تو باشی در برم غمخانه را گلخانه می بینم

نصیحت بر نمیدارد سرم دیگر مگوای پیر فرزانه

                  که جز عشق هر چه تو گویی همه افسانه می بینم

خدایا  گر  صمد  از  عالم  رویا   رود   بیرون

                       دل  آباد  او   را   کلبه ای   ویرانه   می بینم .


برگرفته از وبلاگ. غزل آشنا