دعوی مكن كه برترم از دیگران به علم

دعوی مكن كه برترم از دیگران به علم

                                         چون كبر كردی ، از همه دونان فروتری

از من بگوی ، عالم تفسیر گوی را

                                            گر در عمل نكوشی ، نادان مُفسری

علم آدمیت ست و ، جوانمردی و ادب

                                           ور نه دَدی ، به صورت انسان مُصوری

مردان به سعی و رنج ، به جائی رسیده اند

                                       تو بی هنر كجا رسی _ از نفس پروری ؟

عمری كه میرود ، بهمه حال _ جهد كن

                                           تا در رضای خالق بی چون _ بسر بری

تسلیم شو ، گر اهل تمیزی _ كه عارفان

                                                  بردند گنج عافیت ، از كُنج صابری

فرزند بنده ایست ، خدا را  غمش مخور
                                            تو كیستی كه به ز خدا بنده پروری ؟  


شیخ اجل ( سعدی )  

این روزهــا فـرشتـــــــه بلا مـیشود هـمه

این روزهــا فـرشتـــــــه بلا مـیشود هـمه

                                                   هـــر نطـفــه ای حلال خطـــا میشـــود همـه

آنکـــــو هـــزار قافلــــه ای زر متـــاع اوســـت

                                                دستــی دراز کـــــرده گـــــدا میـــشود هـمـــه

هر ناروا به مذهب و هر طرح نابکـار

                                          قانون مُلک گـشته روا میـشود هـمه

زهری که قطــره اش جهانرا تباه کند

                                            بهـر عــلاج درد، دوا میشـــــود همـه

زاهد کـه غرق ذکــــر و ثنا گـــویی خلقـت است

                                               انکـــار خــــویش کـــرده، خـــــدا میشود همه

ای یـــار ای عـــزیزتریـــن شعـــر زندگـــی

                                                              دیدی که دوست دشمن ما میشود همه .   

نعمت اللّه ترکانی

دشتی پر از گل سرخ

دشتی پر از گل سرخ

یک حکیم سالخورده‌ی چینی از دشتی پر از برف رد می‌شد که به زنی برخورد که گریه می‌کرد. حکیم پرسید:
- شما چرا گریه می‌کنید؟

- چون به زندگی‌ام فکر می‌کنم، به جوانی‌ام، به آن چهره‌ی زیبایی که در آینه می‌دیدم و مردی

که دوستش داشتم. این از رحمت خدا به دور است که به من توانایی به خاطر آوردن گذشته را

داده است. او می‌دانست که من بهار زندگی‌ام را به خاطر می‌آورم و گریه می‌کنم.
حکیم در آن دشت پر برف ایستاد و به نقطه‌ای خیره شد و به فکر فرو رفت. عاقبت، گریه‌ی زن بند آمد. او پرسید:
- شما در آن‌جا چه می‌بینید؟
حکیم پاسخ داد:
- دشتی پر از گل سرخ. خداوند وقتی به من توانایی به یاد آوردن را داد، نسبت به من لطف

داشت. می‌دانست که من در زمستان همیشه می‌توانم بهار را به خاطر بیاورم و لبخند بزنم.

برگرفته از: کتاب مكتوب - پائولوکوئیلو

کاش معنای سياست اين بود

                                    خانه ام هرجا بود

           کاش در فاصله ای دورتر از بانگ سياستها بود

         کاش معنای سياست اين بود

                                          که قفس ها را در آن حبس کنيم

       تا نفس ها آزاد شوند

                                             کسی از راه قفس نان نخورد

                          و کبوتر نفروشد به کسی ...     

مجتبی کاشانی

گم گشته ام ‚ کجا  ندیده ای مرا ؟

در انتهای هر سفر

                        در آیینه
                              دار و ندار خویش را مرور می کنم
                                                                    این خاک تیره این زمین
                                                                                        پاپوش پای خسته ام
این سقف کوتاه آسمان
                   سرپوش چشم بسته ام
                                                     اما خدای دل
در آخرین سفر
        در آیینه به جز دو بیکرانه کران
                                              به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
               گم گشته ام ‚ کجا
                                                ندیده ای مرا ؟


دوست میدارم که با خویشان خود بیگانه باشم

دوست میدارم که با خویشان خود بیگانه باشم

                                                    همدم عقلم چرا همصحبت دیوانه باشم
دل به هر کس کی سپارم من در دلها مقیم
                                                تا نتوانم شمع مجلس شد چرا پروانه باشم
آزمودم آشنایان را فغان از آشنایی
                                                           آرزومندم که با هر آشنا بیگانه باشم
مرغ خوشخوانم وگر در حلقه زاغان نشینم
                                                 کی توانم لحظه ای در نغمه مستانه باشم
مردمی گم شد میان آشنایان از تو پرسم
                                                       با چنین نامردمان بیگانه باشم یا نباشم
 

مهدی سهیلی

 

 

 

غم من لیک غمی غمناک است

شب سردی است و من افسرده

                            راه دوری است و پایی خسته
                                                      تیرگی هست و چراغی مرده
                                                                                 می کنم تنها از جاده عبور

 و ....

وای این شب چه قدر تاریک است
                                    خنده ای کو که به دل انگیزم ؟
                                     قطره ای کو که به دریا ریزم ؟
                                      صخره ای کو که بدان آویزم ؟
                                                                                     مثل این است که شب نمناک است
                                                                                          دیگران را هم غم هست به دل

غم من لیک غمی غمناک است