احمد رضا احمدی در سال 1319 در کرمان دیده به جهان گشود . دورهٔ آموزش‌های دبستانی را در

زادگاهش و دورهٔ دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رساند سپس در کانون پرورش فکری

کودکان و نوجوانان به کار پرداخت و هم اکنون نیز در همان جا کار می‌کند . وی غیر از شعر ،

داستانهایی برای کودکان و چند فیلمنامه نیز نوشته است .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

احمدی از شاعارن معاصری است مه مار خود را از همان آغاز با شعر بی ورن آغاز نمود . وی به

سبب بر خورداری از تخیل تازه و جوان خود تا انتشار دفتر سومش وقت خوب مصائب در حد خود

درخششی چشمگیر داشت. اما از آن به بعد به پیچیدگی و ابهام در شعر روی اورد و شعری

تماما ذهنی را عرضه نمود.

احمدی در سالهای دهه چهل در راس جریانی به نام موج نو در شعر ایران قرار گرفت که چندان

تاثیر گذار نبود . او تنها نماینده مطرح این موج بود که با ارائه اشعار نو و تعبیرات و تصاویر زیبا و

کشفهای ظریف در حس و عاطفه و تکلم راهی مشخص و مختص به خود را طی نموده است .

زبان شعری احمدی از نوعی صمیمیت بر خوردار است . در کل اشعار وی دارای زبانی خاص

همراه با تصاویر زیبا و بدیع می باشد . اما محتوایی روشن و مضمونی جهت دار عاری است و

عمدتا خلق تصاویر و ابهام گویی در اشعارش دیده میشود .

 آثار :

  1. روزی برای تو خواهم گفت    - ۱۳۸۷
  2. چای در غروب جمعه روی میز سرد می‌شود - ۱۳۸۶
  3. ساعت۱۰ صبح بود  - ۱۳۸۵
  4. عزیز من  - ۱۳۸۳
  5. یک منظومهٔ دیریاب در برف و باران یافت شد - ۱۳۸۱
  6. هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود - ۱۳۷۹
  7. عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود  - ۱۳۷۸
  8. از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی - ۱۳۷۶ 
  9. ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم - ۱۳۷۳
  10. لکه‌ای از عمر بر دیوار بود - ۱۳۷۲ 
  11. قافیه در باد گم می‌شود - ۱۳۶۹ 
  12. هزار پله به دریا مانده‌است - ۱۳۶۴ 
  13. نثرهای یومیه - ۱۳۵۹ 
  14. ما روی زمین هستیم - ۱۳۵۲ 
  15. من فقط سفیدی اسب را گریستم - ۱۳۵۰ 
  16. وقت خوب مصائب - ۱۳۴۷ 
  17. روزنامهٔ شیشه‌ای - ۱۳۴۳ 
  18. طرح - ۱۳۴۱     

 

ندانستی که گل حقیقت آفتاب است

                                        نه درخت

در آفتاب بنشینیم

                      تا گل کنیم.

 چشمانت انگورها را به رسیدن می‌خواند

هزاران رنگ مردانه‌ی مهاجم

                                    هنوز خود را رنگ نمی‌دانند

و ما

       جدا از یکدیگر

                          به نخستین تجربه‌ی بهارخوابهامان

                                                                  رسیده‌ایم

- بهاری در بیداری آسمان زخمی شرق-

 انسان بیان نشده

کلمات مه‌آلود را

                    در صبحهای متورم حس

                                                 دفن می‌کند

 

و آسمان شرق

                  بر بامهای ما

                                  زخمش را

                                                از یاد برده است.