دو بیتی های بابا طاهر (۱۱)

                                      ....................................................................

بدنیا مو نوینم کام بی ته

                   بدس هرگز نگیرم جام بی ته

بلرزم روز و شو چون بید مجنون

                      ندارم یک نفس آرام بی ته

....................................................................

دو چشمم را ته خون پالا کنی ته

                         کلاه عقلم از سر وا کنی ته

اگر لیلی بپرسه حال مجنون

                      نظر او را سوی صحرا کنی ته

....................................................................

دلی دیرم چو مرغ پا شکسته

                     چو کشتی بر لب دریا نشسته

تو گویی طاهرا چون تار بنواز

                      صدا چون میدهد تار گسسته

....................................................................

قضا پیوسته در گوشم بواجه

                   که این درد دل تو بی علاجه

اگر گوهر به آبی خواهون نداری

               همین این جون تو که بی رواجه

....................................................................

دلت ای سنگدل بر ما نسوجه

                   عجب نبود اگر خارا نسوجه

بسوجم تا بسوجانم دلت را

                    در آذر چوب تر تنها نسوجه

....................................................................

دلم از دست خوبان گیج و ویجه

                       مژه بر هم زنم خونابه ریجه

دل عاشق مثال چوب‌تر بی

                 سری سوجه سری خونابه ریجه

 

.................................................................... 

نذونم لوت و عریانم که کرده

                خودم جلاد و بیجونم که کرده

بده خنجر که تا سینه کنم چاک

                ببینم عشق بر جونم چه کرده

....................................................................

شدستم پیرو برنائی نمانده

                  بتن توش و توانائی نمانده

بمو واجی برو آلالهٔ چین

                  چرا چینم که بینائی نمانده

....................................................................

 

مرا عشقت ز جان آذر برآره

                    زپیکر مشت خاکستر برآره

نهال مهرت از دل گر ببرند

                      هزاران شاخه دیگر برآره

....................................................................

 

عزیزان موسم جوش بهاره

                         چمن پر سبزه صحرا لاله زاره

دمی فرصت غنیمت دان درین فصل

                              که دنیای دنی بی اعتباره

....................................................................

غمم بیحد و دردم بی شماره

                    فغان کاین درد مو درمان نداره

خداوندا ندونه ناصح مو

                            که فریاد دلم بی‌اختیاره

.................................................................... 

دل مو بیتو زار و بی قراره

                         بجز آزار مو کاری نداره

زند دستان بسر چون طفل بدخو

                       بدرد هجرت اینش روزگاره

....................................................................

مو را ای دلبر مو با ته کاره

                   وگرنه در جهان بسیار یاره

کجا پروای چون مو سوته دیری

                چو مو بلبل به گلزارت هزاره

 

....................................................................

زغم جان در تنم در گیر و داره

                  سرم در رهن تیغ آبداره

ندارم اختیاری از چه جوشش

                 دل مو تاب این سودا نداره

....................................................................

سر سرگشته‌ام سامان نداره

                 دل خون گشته‌ام درمان نداره

به کافر مذهبی دل بسته دیرم

                  که در هر مذهبی ایمان نداره

....................................................................

 

هر آن دلبر که چشم مست دیره

               هزاران دل چو ما پا بست دیره

میان عاشقان آن ماه سیما

                 چو شعر مو بلند و پست دیره

....................................................................

دلم میل گل روی ته دیره

                  سرم سودای گیسوی ته دیره

اگر چشمم بماه نو کره میل

                      نظر بر طاق ابروی ته دیره

....................................................................

غمت در سینهٔ مو خانه دیره

                        چو جغدی جای در ویرانه دیره

فلک هم در دل تنگم نهد باز

                          هر آن انده که در انبانه دیره

....................................................................

مو که یارم سر یاری ندیره

                      مو که دردم سبکباری ندیره

همه واجن که یارت خواب نازه

                 چه خوابست اینکه بیداری ندیره

....................................................................

سحرگاهان که اشکم لاوه گیره

                            زآهم هفت چرخ آلاوه گیره

چنان از دیده ریزم اشک خونین

                      که گیتی سر بسر سیلابه گیره

....................................................................