دو بیتی های بابا طاهر (7)

                                     ...................................................................

بشم واشم ازین عالم بدر شم

                         بشم از چین و ما چین دورتر شم

بشم از حاجیان حج بپرسم

                           که این دوری بسه یا دورتر شم

...................................................................

رقدح بر گیرم و سیر گلان شم

                           بطرف سبزه و آب روان شم

دو سه جامی زنم با شادکامی

                         وایم مست و بسیرلالیان شم

...................................................................

خدایا واکیان شم واکیان شم

                             بدین بیخانمانی واکیان شم

همه از در برانند سوته آیم

                          ته که از در برانی واکیان شم

...................................................................

ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم

                           جگر پر سوز و پر درد آیم و شم

بموگوئی که در کویم نیایی

                              مو تا کی با رخ زرد آیم و شم

...................................................................

سر کویت بتا چند آیم و شم

                        ز وصلت بی نوا چند آیم و شم

بکویت تا ببیند دیده رویت

                           نترسی از خدا چند آیم و شم

...................................................................

مو که مست از می انگور باشم

                               چرا از نازنینم دور باشم

مو که از آتشت گرمی نوینم

                          چرا از دود محنت کور باشم

...................................................................

به این بی آشنایی برکیاشم

                      به این بی خانمانی برکیاشم

همه گر مو برونند واته آیم

                          ته از در گر برونی برکیاشم

...................................................................

شبی نالم شبی شبگیر نالم

                              ز جور یار و چرخ پیر نالم

گهی همچون پلنگ تیر خورده

                        گهی چون شیر در زنجیر نالم

...................................................................

مو که آشفته حالم چون ننالم

                          شکسته پر و بالم چون ننالم

همه گویند فلانی چند نالی

                            تو آیی در خیالم چون ننالم

...................................................................

مو کز سوته دلانم چون ننالم

                          مو کز بی حاصلانم چون ننالم

بگل بلبل نشیند زار نالد

                         مو که دور از گلانم چون ننالم

...................................................................

وای ازین دل که نی هرگز بکامم

                              وای ازین دل که آزارد مدامم

وای ازین دل که چون مرغان وحشی

                                    نچیده دانه اندازد بدامم

...................................................................

بیته بالین سیه مار به چشمم

                          روج روشن شو تار به چشمم

بیته ای نو گل باغ امیدم

                         گلستان سربسر خار به چشمم

...................................................................

بیته گلشن چو زندان بچشمم

                             گلستان آذرستان بچشمم

بیته آرام و عمر و زندگانی

                          همه خواب پریشان بچشمم

...................................................................

دلا از دست تنهایی بجانم

                           ز آه و نالهٔ خود در فغانم

شبان تار از درد جدایی

                          کند فریاد مغز استخوانم

...................................................................

قلم بتراشم از هر استخوانم

                           مرکب گیرم از خون رگانم

بگیرم کاغذی از پردهٔ دل

                               نویسم بهر یار مهربانم

...................................................................

مو آن دلدادهٔ بی خانمانم

               مو آن محنت نصیب سخت جانم

مو آن سرگشته خارم در بیابان

               که چون بادی وزد هر سو دوانم

...................................................................

به خنجر گر برآرند دیدگانم

                 در آتش گر بسوزند استخوانم

اگر بر ناخنانم نی بکوبند

                         نگیرم دل ز یار مهربانم

...................................................................

مو آن آزردهٔ بی خانمانم

                      مو آن محنت نصیب سخت جانم

مو آن سرگشته خارم در بیابون

                          که هر بادی وزد پیشش دوانم

...................................................................

فلک کی بشنود آه و فغانم

                        بهر گردش زند آتش بجانم

یک عمری بگذرانم با غم و درد

                                بکام دل نگردد آسمانم

...................................................................

تو خود گفتی که مو ملاح مانم

                                 به آب دیدکان کشتی برانم

همی ترسم که کشتی غرق وابو

                                  درین دریای بی پایان بمانم

...................................................................