دو بیتی های بابا طاهر (2)

                                               دو بیتی های بابا طاهر (2)

                                ....................................................................

گیج و ویجم که کافر گیج میراد

                              چنان گیجم که کافر هم موی ناد

بر این آئین که مو را جان و دل داد

                                     شمع و پروانه را پرویج میداد

....................................................................

دو چشمم درد چشمانت بچیناد

                            مبو روجی که چشمم ته مبیناد

شنیدم رفتی و یاری گرفتی

                            اگر گوشم شنید چشمم مبیناد

....................................................................

دلم بی وصل ته شادی مبیناد

                            زدرد و محنت آزادی مبیناد

خراب آباد دل بی مقدم تو

                               الهی هرگز آبادی مبیناد

....................................................................

بیته یارب به بستان گل مرویاد

                          وگر روید کسش هرگز مبویاد

بیته هر گل به خنده لب گشاید

                      رخش از خون دل هرگز مشویاد

....................................................................

یکی درد و یکی درمان پسندد

                      یکی وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران

                         پسندم آنچه را جانان پسندد

....................................................................

نهالی کن سر از باغی برآرد

                      ببارش هر کسی دستی برآرد

برآرد باغبان از بیخ و از بن

                            اگر بر جای میوه گوهر آرد

....................................................................

غریبی بس مرا دلگیر دارد

                        فلک بر گردنم زنجیر دارد

فلک از گردنم زنجیر بردار

                     که غربت خاک دامنگیر دارد

....................................................................

خور از خورشید رویت شرم دارد

                              مه نو زابرویت آزرم دارد

بشهر و کوه و صحرا هر که بینی

                             زبان دل بذکرت گرم دارد

....................................................................

 غم عشقت بیابان پرورم کرد

                   فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد

بمو واجی صبوری کن صبوری

                  صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

....................................................................

شوانم خواب در مرز گلان کرد

                    گلم واچید و خوابم را زیان کرد

باغبان دید که مو گل دوست دیرم

                   هزاران خار بر گل پاسبان کرد

....................................................................

دل عاشق به پیغامی بسازد

                    خمار آلوده با جامی بسازد

مرا کیفیت چشم تو کافیست

                 ریاضت کش ببادامی بسازد

....................................................................

دگر شو شد که مو جانم بسوزد

                               گریبان تا بدامانم بسوزد

برای کفر زلفت ای پریرخ

                       همی ترسم که ایمانم بسوزد

....................................................................

هر آنکس عاشق است از جان نترسد

                             یقین از بند و از زندان نترسد

دل عاشق بود گرگ گرسنه

                    که گرگ از هی هی چوپان نترسد

....................................................................

بلا رمزی ز بالای ته باشد

                  جنون سری ز سودای ته باشد

بصورت آفرینم این گمان بی

                      که پنهان در تماشای ته باشد

....................................................................

پسندی خوار و زارم تا کی و چند

                         پریشان روزگارم تا کی و چند

ته که باری ز دوشم برنگیری

                        گری سربار بارم تا کی و چند

....................................................................

مرا نه سر نه سامان آفریدند

                         پریشانم پریشان آفریدند

پریشان خاطران رفتند در خاک

                       مرا از خاک ایشان آفریدند

....................................................................

خوشا آنانکه سودای ته دیرند

                     که سر پیوسته در پای ته دیرند

بدل دیرم تمنای کسانی

                            که اندر دل تمنای ته دیرند

....................................................................

چو آن نخلم که بارش خورده باشند

                         چو آن ویران که گنجش برده باشند

چو آن پیری همی نالم درین دشت

                               که رودان عزیزش مرده باشند

................................................................... 

خوشا آنانکه هر از بر ندانند

                            نه حرفی وانویسند و نه خوانند

چو مجنون سر نهند اندر بیابان

                                  ازین گو گل روند آهو چرانند

...................................................................

خوشا آنانکه تن از جان ندانند

                     تن و جانی بجز جانان ندانند

بدردش خو گرند سالان و ماهان

                      بدرد خویشتن درمان ندانند

...................................................................  .....................................................................